Artykuł
Z dziejów gminy
Najstarsze ślady pobytu człowieka na opisywanym terenie pochodzą z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Znaleziska z tego okresu odkryto podczas badań archeologicznych na terenie wsi Słopanowo. O kontaktach handlowych dawnych mieszkańców tych ziem świadczy znaleziony w XIX w. skarb srebrny pochodzący z 2 poł. X w., zawierający m.in. monety rzymskie, bizantyjskie, arabskie, tureckie, perskie, a nawet indyjskie. Jest prawdopodobne, że przebiegał tędy jakiś ważny szlak handlowy, którym wędrowali kupcy przywożący towary z odległych krajów.
Z okresu wczesnośredniowiecznego pochodzi usytuowane u ujścia Samy do Warty w Obrzycku grodzisko, będące niegdyś siedzibą kasztelanii. Pierwsza pisana wzmianka o Obrzycku pochodzi z 15 lutego 1238 r. Pod tą datą wymieniony został kasztelan obrzycki Niebora. Jako siedziba kasztelami miejscowość wymieniona została jeszcze w 1253 i 1290 r.
W 1253 roku miejscowość była własnością Zakonu Rycerskiego Joannitów z Poznania. W 1256 r. istniał już tutaj kościół p.w. św. Piotra w Okowach, natomiast w 1298 r. wymieniona została parafia. Od XIII-XV w. Obrzycko pozostawało w rękach Nałęczów Obrzyckich. Jako miasto wzmiankowane zostało po raz pierwszy w 1458 r., kiedy to na wyprawę malborską zobowiązane było wystawić l żołnierza. (zgodnie z ustawą sejmową obowiązek taki spoczywał wyłącznie na miastach). Wkrótce jednak miejscowość podupadła i utraciła prawa miejskie. Ponowne otrzymała je od króla Władysława IV w roku 1638. Obrzycko było wówczas własnością hetmana wielkiego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła. Z tego okresu pochodzi herb miasta, który na czerwonym polu przedstawia złoty róg jeleni z trzema trąbami myśliwskimi po bokach. Zarówno trąby w tarczy herbowej, jak i wieńcząca ją niegdyś mitra książęca, są symbolem ówczesnych właścicieli miasta -Radziwiłłów. Lokacja na prawie magdeburskim sprawiła, że na terenie Obrzycka osiedliło się wielu rzemieślników. Większość z nich stanowili luteranie przybyli z ogarniętych wojnami religijnymi Niemiec i Śląska. Szczególnie wielu osiedliło się w Obrzycku tkaczy, którzy w 1641 r. otrzymali od właściciela miasta "Statut czyli przywilej albo porządek rzemieślniczy Bractwa Sukienniczego w miasteczku Obrzycko" - regulujący sprawy organizacyjne, prawa i obowiązki mistrzów, czeladników i uczniów.
W poł. XVII w. właścicielami miasta zostali Radomiccy. W 1698 r. założono w Obrzycku Bractwo Kurkowe. W 1739 r. miasto na krótko znalazło się w rękach Mielżyńskich, by następnie stał się własnością Raczyńskich. W 1825 r. Atanazy Raczyński założył ordynację obrzycką, obejmującą cały posiadany przez niego majątek ziemski.W 1905 r. założono w Obrzycku Ochotniczą Straż Pożarną. Bardzo aktywnie mieszkańcy Obrzycka uczestniczyli w Powstaniu Wielkopolskim. Stagnacja w rozwoju miasta sprawiła, że w 1934 r. Obrzycko utraciło prawa miejskie, które odzyskało dopiero z dniem l stycznia 1990 r.
Administracyjnie opisywany obszar należał przez prawie 400 lat do powiatu poznańskiego. W 1793 r. w wyniku II rozbioru Polski wraz z całą Wielkopolską znalazł się pod panowaniem pruskim. Wkrótce też Obrzycko wraz z najbliższą okolicę weszły w skład nowo utworzonego powiatu obornickiego, do którego należały do roku 1818. Wówczas to znalazły się w granicach powołanego do życia powiatu szamotulskiego, w którego składzie pozostawały aż do 1975 r. Obszar gminy wyodrębniony został w 1833 r. i w zasadzie nie uległ większym zmianom. W okresie międzywojennym gmina Obrzycko liczyła 92,3 km2.
Poza jej granicami pozostawały jedynie: Koźmin należący do gm. Wronki oraz Brączewo i Jaryszewo, które z powiatu obornickiego wyłączone zostały dopiero w 1954 r.
